شنبه ۳۰ آذر

شکست. دیشب شکست. من خودم صداشو شنیدم. اصلا انتظارشو نداشتم ولی واقغا صدای شکسته شدن‌اش‌ را شنیدم.

تا حالا چند نفر دیگه هم همین‌کار کرده بودن (همین حرف را زده بودن) ولی هیچ اتفاقی نیافتاده بود.

حدس می‌زنم شکسته شدنش باید مرتبط باشه با این . ولی خوب یکم عجیب‌ه .

قحطی 2

وقتی تنهایی زندگی می‌کنی مطمئن هستی که اگه برای صبحانه چیزی نداشتی و تا شب هم حس خرید رفتن را نداشتی قطعا فردا صبح هم صبحانه نخواهی داشت.

وقتی یه هم‌خونه داشته باشی و همین شرایط اتفاق بیافته، نمی‌دونی که فردا صبح که بیدار می‌شی صبحانه داری یا نه (مخصوصا اگه اون هم‌خونه‌ات علی‌رضا باشه :ي)


قحطی

پنج‌شنبه ۱۴ آبان

من نمی‌دونم چرا وقتی یه‌چیزی تموم می‌شه همه‌ی چیزهای‌ه دیگه‌ای که می‌تونن جایگزینش بشن هم تموم می‌شن. وقتی آب میوه تموم می‌شه میوه‌ هم تو یخچال پیدا نمی‌شه. وقتی شیر برای صبحونه تموم می‌شه قطعا ژله‌ی یا نون هم تموم شدن.
این چه وضعشه!!

The only man in the washroom!

Last night, some of my friends and I went to a pub. The washroom in the pub has something unique. Here, it is common to hang pictures and photos in the pub's washrooms. In the men's washroom of this pub, there were five large photos of lesbians. As one of my friends mentioned, the good point about this washroom is that you are the only man in the washroom.
Am I luckey?

Two days ago, I recieved two $50.00 ITunes' gift cards for free from Apple. I think I won those by entering my information at one of our campus store. At first, I thought that I will try to sell the gift cards, but I couldn't find anywhere (anyone) to sell them. I am going to try the craigslist as my last chance.

I think at last, I should buy an IPod to be able to use the cards.

سه‌شنبه ۱۴ مهر

امروز پس از ۴ روز راحت راه رفتم. قضیه از این قرار بود که دانشگاه ما هر سال روز اول اکتبر یه مراسم راه‌پیمایی و دویدن دور پردیس دانشگاه ترتیب می‌ده. من اولش نمی‌دونستم که تو کدوم شرکت کنم (راه‌پیمایی یا دویدن). خوش‌بختانه هر دو مسیر از یک نقظه شروع می‌شدن. پنج‌شنبه (اول اکتبر) رفتم خط شروع. دیدم یکی از بچه‌های کانادایی دانشکده هم اومده. ازش پرسیدم که تو تا حالا شرکت کردی و از این حرف‌ها.
اون هم گفت که ۵ بار شرکت کرده و همیشه هم کل مسیر (حدود ۴ کیلو‌متر) را دویده. من یه نیگاه به هیکل اون یارو کردم دیدم یه کوه گوشته و هیچ آمادگی ورزشی‌ای نداره. با خودم گفتم که خوب وقتی این می‌تونه مسیر را بدووه من هم حتما می‌تونم. تو طول مسیر یکی از بچه‌های ایرونی به من گفت که اون دوستمون هر روز می‌ره جیم و کلی ورزشکار‌ه .

به هر حال من تونستم مسیر را طی کنم ولی تا دیروز پام هنوز درد می‌کرد.


صرفه‌جویی

سه‌شنبه ۲۲ بهمن

قسمت نیست من اتاقم‌و تمیز کنم! چند روزی بود که فهمیدم کلیدهامو گم کردم. می‌دونستم که باید یه جایی تو اتاقم باشه ولی کجاش‌و نمی‌دونستم. تصمیم گرفته بودم رسیدم خونه برم اتاق‌ را مرتب کنم و ببینم کلیدها پیدا می‌شه یا نه.

رسیدم خونه، رفتم تو اتاق. کلیدها گوشه‌ی اتاق بودن. دو ساعت کار در عمرم صرفه‌جویی شد!!


جزئیات

چهارشنبه ۱۶ بهمن

ش: علی‌رضا چه غذایی را بیشتر از هم دوست داره؟
من: سوال خوبیه! نمی‌دونم !
ش: خوب پرسیدن نمی‌خواد، یعنی تو این یک‌سال نفهمیدی؟!!
من: من به جزئیات اهمیت نمی‌دم!

سالی که نکوست از بهارش پیداست!

دوشنبه ۱۶ دی

البته برای سال نوی میلادی باید این ضرب‌المثل را یکم تغییر داد.

--دو‌شنبه ۲۹ دسامبر:
امروز این‌جا برف میاد. برای باکسینگ دی از فیوچرشاپ یه چیزی را به صورت آن‌لاین خریدم و تو سایتش زده که امروز قرار‌ه برسه دستم. از صبح نشستم خونه که وقتی خانوم پستچی بسته‌ی منو میاره پشت‌در نمونه (تازه حیاط خونه رو هم یکم پارو کردیم که یه وقت خدای نکرده خانوم پستچی زمین نخوره). نزدیکای ظهر بود که دیدم تو سایت ردگیری بسته‌ی پستی نوشته که بسته را برای تحویل آوردیم ولی کسی خونه نبود. یه کارت انداختیم تو صندوق پستتون با اون برای گرفتن بسته بیان به مرکز پست. من که هر چی تو صندوق پست نیگا کردم کارتی ندیدم.

--سه‌شنبه ۳۰ دسامبر:
امروز صبح خانوم پستچی اومد و اون کارتی که گفته می‌شد دیروز گذاشتن تو صندوق پست ما را گذاشت تو صندوق پست!! ظهر رفتم مرکز پست که بسته رو تحویل بگیرم، یه خانوم خوش اخلاق اون‌جا به من گفت که بسته‌ی تو هنوز تو ماشین‌ه و یه شماره تماس داد که با اون پیگیری کنم که آیا بسته‌ی من رسیده به مرکز یا نه. می‌گفت که احتمالا فردا یا جمعه بسته‌ات می‌رسه این‌جا.

--چهارشنبه ۳۱ دسامبر:
برای فردا شب چندتا از دوستا را به یه مهمونی هر کی غذای خودشو بیاره دعوت کردیم. حدود ساعت ۷ زدیم بیرون که وسایلی که لازم داشتیم برای مهمونی را بخریم. تو برف به زحمت خودمون‌و رسوندیم به فروشگاه. وقتی رسیدیم به فروشگاه، ساعت حدود ۸ بود. دیدیم فروشگاه بسته‌است!!(به مناسبت شب سال نو) با دماغ سوخته شروع کردیم به گشتن تو شهر (با اتوبوس) که یه جایی گیر بیاریم که چیزهای ضروری را برای شام اون شب و مهمونی‌ه فردا بخریم. بالاخره یه مغازه‌ی درپیت پیدا کردیم و یه قسمت از آت‌و آشغال ها رو خریدیم.

-- پنج‌شنبه ۱ ژانویه:
هنوز کلی چیز برای مهمونی کم داشتیم، رفتیم بیرون ببینیم جایی را پیدا می‌کنیم که بتونیم دست‌کم نون و نوشیدنی گیر بیاریم. همه‌ی فروشگاه‌ها تعطیل بودن. آخرش یه مغازه‌ی ایرونی پیدا کردیم و نون سنگک و لواش (بسته‌بندی شده) خریدیم.

شب یکی یکی پسرهایی که دعوت بودن پیداشون شد، و همه در حال شکایت از این که این چه وضعشه!! این‌جا کل مملکت شب سال نو تعطیل‌ه و برای همین نتونستیم غذایی درست کنیم!! دخترهایی هم که دعوت کرده بودیم اصلا نیومدن (یا به پر رویی پسرهای جمع نبودن یا ...).

-- جمعه ۲ ژانویه:
امروز استادم تلفن زد که بیا دانشگاه کارت دارم. من هم گفتم سر راه که می‌خوام برم دانشگاه یه سر می‌رم مرکز پست که بستمو تحویل بگیرم. هر چی به شماره‌ی مرکز پست زنگ زدم کسی گوشی را ور نداشت. بالاخره تصمیم گرفتم اول برم ببینم بستم چی‌شده بعد هم برم دانشگاه.
رفتم تو ایستگاه اتوبوس. اصولا هر نیم ساعت یه بار باید یه اتوبوس از ایستگاه جلوی خونمون رد بشه. ۱۵ دقیقه منتظر وایسادم خبری نشد (طبق زمان‌بندی حرکت اتوبوس‌‌ها، باید یه اتوبوس ۷ دقیقه‌ی پیش میومد). بی خیال اتوبوس شدم و شروع کردم به پیاده رفتن تا مرکز پستی (نیم ساعت تو راه بودم و تو این نیم ساعت هم هنوز خبری از اتوبوس نبود!). بالاخره خسته و یخ‌زده رسیدم به مرکز پستی. همون خانوم‌ه خوش‌اخلاق اون‌جا نشسته بود. کارتی که داشتم‌و نشونش دادم و یارو گفت که هنوز بستت این‌جا نیست. داشتم منفجر می‌شدم. شروع کردم به گفتن این که این چه وضعشه و این که من کلی زنگ زدم ولی جواب تلفن‌و نمی‌دادین. یارو هم گفت که احتمالا سرمون شلوغ بوده و نتونستیم جواب تلفن‌و بدیم و این‌که به خاطر برفی بودن هوا این مسائل پیش میاد. رفتم بگم سه روز پیش برفی بوده چه ربطی به امروز داره که دیدم می‌گه "تنکز فور آندرستندینگ د سیتیوایشن".

-- شنبه ۳ ژانویه:
اتفاق بدی امروز نیافتاد (یا اگه افتاد هم یادم نیست!)

-- یک‌شنبه ۴ ژانویه:
قراره امشب ساعت ۶:۳۰ بریم سینما. من ساعت ۴، یه سر رفتم مرکز پستی و بستمو تحویل گرفتم. طبق تخمینی که گوگل‌مپ می‌‌ده می‌دونستم که با اتوبوس نیم‌ساعته می‌رسم به سینما. با خودم لپ‌تاپمو ورداشتم که اگه زود رسیدم تا وقتی منتظر بقیه‌ی بچه‌ها هستم بی‌کار نباشم. طبق برنامه‌ی حرکت اتوبوس‌ها، برنامه‌ریزی کردم که اتوبوس ساعت ۵:۱۵ را سوار شم. (یادم رفت بگم که از دیشب دوباره هوا برفی شده). اتوبوس ساعت ۶:۱۵ اومد!! (حساب کنید که من یک ساعت تو سرما و برف منتظر بودم). با یکی دیگه از بچه‌ها سوار اتوبوس شدیم. مسیر این اتوبوس‌ه خیلی ....ه . تو یه جایی از مسیرش میره تو یه پارک جنگلی یه دوری می‌زنه و بر می‌گرده به مسیرش ادامه می‌ده. اتوبوس وارد پارک شد و به عمیق‌ترین نقطه تو مسیرس رسید که راننده‌ه گفت من دیگه نمی‌تونم تو این برف رانندگی کنم!! باید صبر کنین تا مسیر باز شه!!. (ما وقتی مطمئن شدیم که به سینما نمی‌رسیم برنامه‌مون‌و عوض کردیم به این که بریم خونه‌ی یکی دیگه از بچه‌ها.)
راننده‌ه یه هندی بود. تو دو ساعتی که تو اتوبوس منتظر بودیم یکم باهاش حرف زدیم. راننده از من می‌پرسید که تو انگلیسی هستی؟! حالا من نمی‌دونم قیافه‌ی من شبیه انگلیسیٰهاست یا لهزی انگلیسی‌م خفن‌ه. بالاخره ساعت ۸:۳۰ دل به دریا زدیم و از اتوبوس (در حالی که برف می‌بارید) پیاده شدیم یه ۱۰ دقیقه‌ای پیاده رفتیم تا به خیابون اصلی رسیدیم. دیدیم یه تاکسی در حال‌ه عبور بود ما هم که از شدت سرما داشتیم می‌یخیدیم سوار شدیم (خوشحال از این‌که خفن شانس اوردیم که تاکسی گیرمون اومده). این‌قدر خیابون شلوغ بود که ماشین تو ۱۰ دقیقه حدود ۵۰۰ متر جابه‌جا شد (و البته همین ۵۰۰ متر برای ما ۲۰ دلار آب خورد!!).

فردا اولین روز دانشگاه بود و ما هر سه‌تا فردا کلاس داریم. شروع کردیم به گپ‌زدن و به امید این‌که فردا دانشگاه تعطیل می‌شه ساعت ۳ خوابیدیم (دانشکده‌ی ما روی یه تپه‌است و وقتی برف میاد چون اتوبوس‌ها از تپه‌ نمی‌تونن بالا برن معمولا دانشگاه تعطیل می‌شه).

-- دو‌شنبه ۵ ژانویه:
امروز دانشگاه تعطیل شد! (تنها اتفاق نیمه خوبی که تو این یه هفته برام پیش اومده)

نتیجه‌گیری: ایران بدترین نقطه‌ی دنیا نیست، ایرانی‌ها دوست دارن فقط نقاط منفی‌ه ایران‌و ببینن. فکر می‌کنین اگه تو ایران یه همچین اتفاقی برای بسته‌ی پستی شما می‌افتاد و یا راننده‌ی اتوبوس وسط مسیر (تو یه جای پرت) به مسافرها می‌گفت که من دیگه رانندگی نمی‌کنم باید وایسین تا مسیر باز شه چی کار می‌کردین. وقتی دو ساعت تو اتوبوس منتظر نشستین که مسیر باز شه و هنوز هیچ اتفاقی نیافتاده چی؟!